YANGIN VAR

PSİKOTERAPİK HİKAYELER.33

YANGIN VAR

Bir gün okyanusta yol alan bir gemi, kaza geçirerek battı. Gemiden tek bir kişi sağ kurtuldu. Dalgalar bu adamı, küçük, sessiz bir adaya kadar sürükledi. Adam, ilk günler kendisini kurtarması için Allah’a yakardı ve yardım bulurum umuduyla ufka baktı. Ama ne gelen vardı, ne de giden!

Daha sonra rüzgardan, yağmurdan ve zararlı hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklarından bir kulübe yaptı. Sahilde bulduğu, gemiden arta kalan konserve, pusula vs. gibi eşyaları bu kulübeye koydu. Günler hep aynı şekilde geçiyordu.

Balık avlıyor, pişirip yiyor ve ufku gözlüyor, kendisini kurtarması için Allah’a dua ediyordu.

Bir gün, tatlı su getirmek için yürüyüşe çıkmıştı, geri döndüğünde kulübesinin alevler içinde yandığını gördü. Duman dans ede ede göğe yükseliyordu. Başına gelebilecek en kötü şeydi bu. Keder ve öfke içinde dona kaldı. Şimdi, bu ıssız adada, başını sokabilecek bir kulübesi dahi kalmamıştı.

“Allah’ım, bunu bana nasıl yapabildin?” diye feryat etti. O geceyi üzüntü ve keder içinde geçirdi. O kadar dua ettiği halde Allah’a, bu olayı başına getirmesinden dolayı sitemler etti.

Ertesi sabah, erken saatlerde, adaya yaklaşmakta olan bir geminin düdük sesiyle uyandı. Onu kurtarmaya geliyorlardı.

“Benim, burada olduğumu nasıl anladınız?” diye sordu.

Cevap onu hem şaşırttı hem de utandırdı: “Uzaktan, dumanla verdiğin işareti gördük!”