GELECEĞİNİ BİLİYORDUM

PSİKOTERAPİK HİKAYELER 35

GELECEĞİNİ BİLİYORDUM

Savaşın en kanlı günlerinden biriydi. Asker en iyi arkadaşının az ilerde kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar.

Tam cepheden dışarı doğru hamle yaptığı bir sırada başka bir arkadaşı onu omzundan tutarak geri çekti, "Delirdin mi? Gitmeye değer mi? Baksana delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla ölmüştür bile. Artık onun için yapacak bir şey yok. Boşuna kendi hayatını da tehlikeye atma sakın!"

Fakat asker onu dinlemedi ve kendisini cepheden dışarı attı.

İnanılması güç bir mucize gerçekleşti. Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa geri döndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Siperde kalan arkadaşı dedi ki:
"Sana değmez demiştim. Hayatını boşu boşuna tehlikeye attın."
"Değdi," dedi gözleri dolarak asker, "Değdi..."
"Nasıl değdi? Bu adam ölmüş, görmüyor musun?"
"Yine de değdi. Çünkü ona ulaştığımda henüz sağdı. Onun son sözlerini duymak dünyalara bedeldi benim için.

Ve hıçkırarak arkadaşının son sözlerini tekrarladı:
"Geleceğini biliyordum... Geleceğini biliyordum..."