"KEMAL ÇAĞIRIYOR"

PSİKOTERAPİK HİKAYELER 78

"KEMAL ÇAĞIRIYOR"

“Bozkırın ortasında otuz haneli köyün en uç toprak evinde, sabaha karşı fitilli idare lambası yandı, tek odada yatan herkes zaten hiç uyumamıştı ve herkes uyandığına göre, anne sesli sesli ağlamaya başladı…
Yaşlı baba ‘Ağlama, iyi değil’ dedi…
Birinci oğullarını yine böyle göndermişlerdi, hiç haber gelmemişti… Bir gün köyden geçen tek ayaklı bir gazi uğramış ‘Akkaba’da şehit düştü’ demişti…
O kadar…
Anne kurumasın diye ekmekleri bir beze sardı, oğlunun torbasına yerleştirdi… Bezin bir ucuna tuz düğümledi…
İki yaşlı insan, bir gelin, bir de bebek kalmıştı geriye…
Anne ‘İkimiz de hastayız, gelsen bile geç olur, göremezsin’ diyerek tekrar öptü oğlunu, sarıldılar… Anne son kez şansını denedi ‘Gitmese olmaz mı?’ dedi…
Baba ‘Gitmesi lazım’ dedi:
Kemal çağırıyor………”